رقابت‌های جام جهانی قطر قرار است از ۲۹ آبان‌ماه، برای آخرین بار با حضور ۳۲ تیم آغاز شود.
در گروه اول شاهد حضور تیم‌های قطر، هلند، اکوادور و سنگال هستیم.
به گزارش «شایانیوز» و به نقل از فوتبال۳۶۰؛ در ادامه بیشتر درباره‌ی این تیم‌ها خواهید خواند.
قطر: میزبان، تنها تیم تازه‌وارد
قطر، تنها تیم این دوره از مسابقات است که اولین حضورش را در جام جهانی ۲۰۲۲ تجربه می‌کند. آن‌ها به یمن میزبانی‌ای که در سال ۲۰۱۰ به‌دست آوردند موفق شدند جزو تیم‌هایی باشند که طعم حضور دربزرگترین رویداد فوتبالی جهان را می‌چشند. عنابی‌ها سال‌هاست برای فرا رسیدن چنین روزی لحظ‌ه‌شماری کرده‌اند، برنامه‌ریزی داشته‌اند و هزینه‌ی زیادی متقبل شده‌اند.
فلیکس سانچز، سرمربی اسپانیایی قطر در سالهای ابتدایی قرن بیست‌ویکم، اسپانیا را ترک کرد و به حاشیه‌ی خلیج فارس آمد تا در کمپ اسپایر تیم و طرز فکری را پرورش دهد تا بتواند آن‌ها را به جمع قدرت‌های آسیا اضافه کند. اتفاقی که سرانجام در سال ۲۰۱۹ رقم خورد. قطر در امارات، برای اولین‌بار، با پیروزی در ۱۰۰ درصد مسابقات، بر بام آسیا ایستاد و نشان داد بذرهای ریخته شده در سالهای قبل، آماده‌ی برداشت است.
این تیم در چند سال اخیر بازی‌های پرتعدادی را انجام داده است. آن‌ها با حضور در مسابقات کوپا آمریکا، گولداپ و همچنین انجام بازی‌های پرتعداد دوستانه در اردوهای بلند مدت اروپایی سعی کرده‌اند بازیکنان خود را با فضای فوتبال خارج از قاره‌ی کهن آشنا کنند.
در ترکیب عنابی‌پوشان ستاره‌هایی چون اکرم عفیف، معز علی، عبدالکریم حسن، حسن الهیدوس و … حضور دارند. باید دید قطر هم مانند کره‌جنوبی و ژاپن در سال ۲۰۰۲ می‌تواند در کنار میزبانی، طعم اولین صعود را بچشد یا خیر.
هلند: بازگشت برای رسیدن به آرزوی همیشگی
جای آن‌ها در جام بیست‌ویکم حسابی خالی بود. نارنجی‌ها اما همانند ایتالیا، طرفداران‌شان را یک‌بار دیگر شوکه نکرده و بدون چالش خاصی بلیت قطر را اوکی کردند. هدایت این تیم بر عهده لوئی فان‌خال است. پیرمرد ۷۱ سالهای که مدتی قبل اعلام کرد مبتلا به سرطان شده، در آخرین ماموریت دوران مربیگری و در سومین مقطع حضورش روی نیمکت این تیم اروپایی می‌خواهد جامه‌ی حقیقت بر آرزوی دیرینه‌ی مردم فوتبال‌دوست کشورش بپوشاند.
هلند به جز یورو ۸۸ هیچ‌وقت در تورنمنت‌های معتبری چون جام جهانی و جام ملت‌ها مقام قهرمانی را به‌دست نیاورده است. نکته‌ی غم‌انگیز ماجرا این بوده که آن‌ها ضمن ارائه بازی‌های زیبا و داشتن ستاره‌های نامدار بارها تا یک‌قدمی فتح جام پیش رفته‌اند ولی با شکست روبرو شده‌اند.
سال ۱۹۷۴ بود که تیم جذاب رینوس میشل با ارائه‌ی توتال‌فوتبال، دنیا را شگفت‌زده کرد اما در بازی فینال مقابل آلمان غربیِ میزبان شکست خورد. چهار سال بعد آن‌ها با هدایت ارنست هاپل اتریشی طعم فینال بزرگترین رویداد فوتبالی جهان را تجربه کردند ولی بازهم سناریوی چهار سال قبل تکرار شد؛ باخت به میزبان در فینال. آن‌ها این‌بار با حساب ۳ بر یک مقابل آرژانتین باختند.
سومین و آخرین حضور نارنجی‌پوشان در فینال جام جهانی به سال ۲۰۱۰ بازمی‌گردد. تیم آماده‌ی برت فن‌مارویک با حضور ستاره‌هایی همانند وسلی اسنایدر، روبن فن پرسی و آرین روبن، همه‌ی حریفانش از جمله برزیل را شکست داد اما در دیدار پایانی و در وقت اضافه، مغلوب گل آندرس اینیستا شد و مدال نقره یک بار دیگر نصیب‌شان شد.
سومی جام ۲۰۱۴ و چهارمی در جام ۹۸ را هم به کلکسیون نرسیدن‌های هلند اضافه کنید. آن‌ها ولی حالا با تیمی روی فرم و البته کم‌ادعاتر نسبت به تیم‌های قبلی پا به جام بیست‌ودوم می‌گذارند. ویرجیل فان‌دایک، فرنکی دی‌یونگ و ممفیس دیپای، نفرات مهم تیمی هستند که شانس استفاده از جورجینیو واینالدوم را ندارد.
اکوادور: دل‌خوش به نشانه‌ها برای تجربه‌ی دومین صعود
تا پیش از فرا رسیدن قرن بیست‌ویکم، اکوادور هیچ‌وقت نتوانست در جام جهانی حضور داشته باشد اما جام جهانی ۲۰۰۲ و قاره‌ی کهن برای این تیم آمریکایی حامل اتفاقات مثبتی بود. سه‌رنگ‌ها از گروه خود بالا نیامدند اما کمک کردند تا ایتالیا، بالاتر از کرواسی به یک‌هشتم نهایی برسد و سپس در آنجا با داوری عجیب بایرن‌مورنوی اکوادوری، به کره‌جنوبی ببازد و راهی خانه شود.
چهار سال بعد، سالی تاریخی برای اکوادور بود. آن‌ها با مدد گرفتن از زوج تنوریو- دلگادو، ۲ پیروزی شیرین را مقابل لهستان و کاستاریکا جشن گرفتند و پس از آلمانِ میزبان با ۶ امتیاز برای اولین‌بار و تا به اینجا آخرین مرتبه، از دور گروهی صعود کردند. شکست یک بر صفر مقابل انگلیس با ضربه تماشایی بکام، پایان‌بخش ماجراجویی زرد‌پوشان در خاک آلمان بود.
آن‌ها در منطقه‌ی خودشان یعنی برزیل هم توانستند درجمع ۳۲ تیم صعودکننده قرار بگیرند. بازهم یک نمایش آبرومندانه از این تیم شاهد بودیم. اکوادور ۴ امتیاز به دست آورد اما فرانسه و سوئیس، بالاتر از این تیم راهی دور بعدی شدند. اِنر والنسیا زننده‌ی ۱۰۰ درصد گل‌های اکوادور در آن دوره بود. بازیکنی که حالا هم عضوی از تیم ملی کشورش به‌حساب می‌آید و امیدوار است بتواند زیر نظر گوستاوو آلفاروی آرژانتین، سه‌رنگ‌ها را به دور دوم برساند.
آن‌ها امیدوارند به نشانه‌ها؛ حضور در آسیا برای آن‌ها مصادف شد با اولین حضور و هم‌گروهی با میزبان هم برای‌شان راهیابی به یک‌هشتم را به همراه داشت و حالا هر ۲ اتفاق باهم رخ داده است.
سنگال: دومین قسمت از تاریخ‌سازی؟
آن‌ها هم همانند اکوادور در سال ۲۰۰۲ موفق شدند اولین حضور خود در جام جهانی را تجربه کنند اما نمایش این ۲ تیم با یکدیگر متفاوت بود. سنگالی که قرار بود طبق پیش‌بینی «پله» زنگ تفریح فرانسه، دانمارک و اروگوئه شود با ارائه‌ی بازی‌هایی شگفت‌انگیز، بدون تجربه‌ی باخت، با ۵ امتیاز به یک‌هشتم نهایی رسید.
اوج کار شاگردان برونو متسوی فقید، در بازی افتتاحیه بود. جایی که شیرهای ترانگا با نتیجه‌ی یک بر صفر از سد مدافع عنوان قهرمانی گذشتند و افتتاحیه‌ی جام را مزین به رقص جذاب‌شان کردند. سوئد، سرگروه گروهی که انگلیس و آرژانتین درش قرار داشتند هم حریف جاه‌طلبی نماینده‌ی آفریقا نشد و سنگال با بریس هنری کامارا به یک چهارم نهایی راه یافت.
ترکیه سنول گونش، تیمی بود که ترمز پسران متسو را کشید. ایلهان مانسیز زننده‌ی گل طلایی بود و سنگال، دومین تیم از قاره‌ی سیاه بود که موفق شد طعم حضور در دور سوم جام جهانی را بچشد. کامرون ۱۹۹۰ و غنای ۲۰۱۰ تنها تیم‌هایی بودند که توانستند چنین کار بزرگی را پیش و پس از سفید و سبزها انجام دهند.
سرمربی تیم ۲۰۰۲ یعنی آلیو سیسه، سکاندار نسل جذابِ بعدی سنگال بود. او موفق شد تیمش را به جام جهانی ۲۰۱۸ برساند اما دریافت کارت زرد بیشتر باعث شد تا این تیم ۴ امتیازی به دور دوم نرسد و پایین‌تر از ژاپن بایستد. شیرها از تلاش دست بر نداشتند و در ادامه قهرمانی جام ملت‌های آفریقا را برای اولین‌بار مال خود کردند و برای نخستین‌بار، دو حضور متوالی در جام جهانی را تجربه کردند.
سنگال با داشتن ستاره‌هایی چون ادوارد مندی، کالیدو کولیبالی، ادریسا گانا گی، بولایه دیا و از مهم‌تر سادیو مانه چشم به یک درخشش دیگر دوخته است. آن‌ها می‌خواهند به اولین تیم قاره تبدیل شوند که موفق شده به نیمه‌نهایی جهان صعود کند.
