در این پست تاریخ دقیق روز جهانی آگاهی از لکنت زبان در تقویم سال ۱۴۰۳ را در اختیارتان قرار داده ایم. با ما در مجله هارپی همراه باشید.
تاریخ دقیق روز جهانی آگاهی از لکنت زبان در تقویم سال ۱۴۰۳ :
تاریخ دقیق روز جهانی آگاهی از لکنت زبان در تقویم شمسی برابر است با :
تاریخ دقیق روز جهانی آگاهی از لکنت زبان در تقویم قمری برابر است با :
تاریخ دقیق روز جهانی آگاهی از لکنت زبان در تقویم میلادی برابر است با :
۲۲ اکتبر روز جهانی لکنت زبان است. لکنت زبان اختلالی شایع است که در میان کودکان بیشتر به چشم می‌خورد و البته در اغلب موارد بدون بکارگیری درمانی خاص رفع می‌شود. مبتلایان به اختلال لکنت زبان هیچ تفاوتی در هوش و آگاهی با سایر افراد عادی در جامعه ندارند و این اختلال، اختلالی در گفتار است که در آن فرد نمی‌تواند کلمات را پیوسته و به درستی ادا کند و صحبت او در ادای واژه‌ها با مکث همراه است.
این روز از سال ۱۹۹۸ با هدف “افزایش آگاهی عمومی نسبت به ناروانی گفتار” نام‌گذاری شده است. میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا از این اختلال گفتاری رنج می‌برند. لکنت زبان ۹۰ درصد قبل از شش سالگی آغاز می‌شود و پدیده خاص دوران کودکی است که بر اثر عدم هماهنگی کار سمت چپ و راست مغز به وجود می‌آید که احتمالا دلایل ژنتیک دارد. لکنت زبان به دو دسته: لکنت کلونیک یا حالت تکراری در بیان کلمه و لکنت تونیک یا توقف در تلفظ تقسیم می‌شود.
به اختلال در روانی گفتار و الگوی زمانی طبیعی آن که سخن گفتن را دشوار می‌سازد لُکنَتِ زبان گفته می‌شود.
لکنت زبان عمدتاً و بطور کلی جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شده و یک پدیده خاص دوران کودکی است. معمولاً از سنین ۲ تا ۴ سالگی شروع می‌شود. لکنت زبان از مهم‌ترین و متداولترین اختلالات تکلمی است. در سنین ۶ تا ۷ سالگی نیز که مصادف با زمان آغاز مدرسه‌است به لحاظ ویژگیهای عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت زبان در میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی هستند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلاً به نحوی لکنت زبان داشته‌اند دچار لکنت زبان می‌شوند.
در واقع سن، شرایط و ویژگیهای بلوغ نیز احتمالاً در تغییر شکل یا تشدید لکنت مؤثر است. لکنت زبان در میان پسران بیشتر از دختران است و در بررسی‌ها و تحقیقات مختلف نسبتی در حدود ۷۰ درصد برای پسران و ۳۰ درصد برای دختران ذکر گردیده‌است.بسیار دیده‌ایم که بعضیها به هنگام صحبت، لکنت زبان دارند؛ یعنی زبان‌شان بر سر برخی از حروف گیر می‌کند. با چنین افرادی باید با ملایمت رفتار کرد؛ ولی متأسفانه عده‌ای هستند که کند زبانی را دستاویز شوخی و ریشخند می‌پندارند.
کندی زبان در جایی پیش می‌آید که دستگاه‌های تکلم انسان دچار پاره‌ای از تشنج‌هاست؛ از اینرو ادای کلمات ناگهان به مانع برخورد می‌کند و پیوسته مکثی در میان صحبت روی می‌دهد. به هنگام چنین رویدادی معمولاً انسان حرفی را که روی آن مکث ایجاد شده‌است، چندبار تکرار می‌کند.
